Inzicht in mijn kind 

Onze zoon Martijn, oude wijze ziel.

Martijn, de leraar.
Martijn, lezen en gelezen worden.

Toen Martijn 6 weken oud was, sprak hij, op zielsniveau, de woorden: “Sorry dat ik Down heb, maar het was de enige manier om bij jou te komen”. Martijn, die mij toen al vertelde dat het goed met hem gaat, dat ik mij geen zorgen hoef te maken.

Als baby reageerde Martijn al op emoties van andere mensen; boosheid of
verdriet, Martijn pikt het haarfijn op. Wat doe je dan als je nog zo klein bent? Huilen. En huilen deed hij dan ’s avonds in zijn bedje.
Wanneer ik hem dan vertelde dat hij hier geen last van hoeft te hebben en dat de grote mensen hun eigen boontjes wel doppen, kreeg ik een brede glimlach en
ging hij rustig slapen. Ook wanneer ík een mindere dag heb, om wat voor reden ook, dwingt hij mij, met zijn ogen, te vertellen wat er is. Ik vertel het hem en zeg dat het niets met hem te maken heeft. Niet in kindertaal, gewoon op een volwassen manier en hij begrijpt.

Wanneer er mensen op bezoek komen waar Martijn ‘last’ van heeft, zie ik hem soms letterlijk afknappen. Martijn ‘zegt’ dan gewoon dat mensen moeten vertrekken door bij de deur te gaan staan en te zwaaien. Sprongen in zijn ontwikkeling vreten energie. Leuke activiteiten vreten energie, maar Martijn wil alles meemaken en meedoen. Boosheid, verdriet van anderen; het vreet zijn energie. En wat doet zijn lijfje dan? Zijn lijfje wordt ziek, hij krijgt koorts of wordt wéér verkouden. Nu zie ik dat, weet ik het. En nu ben ik degene die de rem erop zet. Dan maar een weekje geen school, geen afspraken; gewoon lekker thuis in de rust, even helemaal niets. Martijn de rust geven zodat hij zijn energielevel weer kan opbouwen.

Martijn, een jongetje die probeert, vanuit liefde, bruggen te slaan tussen mensen. Door bijvoorbeeld mijn hand en de hand van de ander te pakken en te gebaren: ‘we maken een kringetje van jongens en van meisjes’. Hoe prachtig is dat. Hij voelt de disharmonie en probeert het op te lossen.

Martijn heeft bewust gekozen voor dit leven. Bewust gekozen voor ons, zijn ouders. Gekozen voor een leven van pure, onvoorwaardelijke liefde. Wát een voorrecht om zijn ouders te mogen zijn! Martijn leest ons en wij lezen Martijn, met zijn ogen en via zijn ziel vertelt hij zijn verhaal. En ik, ik praat met hem, van mens tot mens, op een volwassen manier. En op zielsniveau; dan zijn wij geen moeder en zoon, maar twee wijze, oude zielen, die weten hoe het zit!

Martijn, deze moeder zegt nu tegen jou: “neem niets op je wat niet goed voor je is”.
Ik hoop dat mijn prachtige zoon naar zijn moeder luisteren zal!

 

AW