Inmiddels zitten wij alweer een aantal weken voor de tweede keer in lockdown en gaat het, net als tijdens de eerste, goed.
Martijn neemt het zoals het komt, leeft in het NU en thuis zijn vindt hij geen enkel probleem. Wat niet wegneemt dat hij ook weleens de balen van het NU heeft en er boos of verdrietig om is.

Schoolwerk doen wij wanneer het uitkomt; als Martijn echt geen zin heeft begin ik er niet eens aan, dat werkt alleen maar frustrerend en het laatste wat wij kunnen gebruiken is een gefrustreerd kind. Voor Martijn is school de plek om te leren, thuis om te spelen, mama is mama en geen juf!
Als Martijn wel mee wil doen moet ik een dringend beroep doen op mijn geduld, en-ge-len-ge-duld…
Martijn haalt alles uit de kast om te doen alsof hij er niets van snapt en wanneer je hem niet kent zou je inderdaad denken dat hij er echt niets van begrijpt. Wanneer ik hem dingen voordoe zegt hij: “goed zo mama” en krijg ik er een dikke duim bij van hem! Dikke pret heeft hij dan!

Martijn is niet bezig met Covid 19; ik heb hem in maart 2020 verteld dat er veel mensen ziek waren en niets meer dan dat.
Wat heeft hij aan al die informatie hierover? Hij kan en doet er niets mee.
Martijn neemt het zoals het is en ik ga hem niets vertellen over vaccinaties, over het niet mogen knuffelen, maar na vaccinatie wel….. Oh nee, dat is natuurlijk niet waar!

Martijn voelt en weet haarfijn wat er speelt bij de mensen die dicht bij hem staan, zo vraagt hij mij regelmatig: “ben je boos?”
Ja, dat ben ik best weleens, niet op hem, maar wel om wat er allemaal gebeurt in Nederland, over hoe onze vrijheid ons zomaar ontnomen kan worden, over het feit dat er gepredikt wordt dat een vaccinatie ons enige redmiddel zou zijn, over de propaganda van de overheid en de media. Boos over het feit dat tegengeluiden van andere wetenschappers, virologen en immunologen compleet genegeerd worden….., over het schrijnende feit dat de tegenstellingen tussen arm en rijk, groot en klein, juist in deze situatie zo overduidelijk zijn;
Rijk wordt rijker, geld is macht tenslotte. Groot wordt groter en klein valt om.

Ik probeer te observeren en niet te absorberen, maar eerlijk is eerlijk, het lukt mij lang niet zo goed als ik zou willen. Des te korter mijn lontje des te irritanter Martijn gaat doen. Dat is vervelend en tegelijkertijd weer een eye opener voor mij; hij spiegelt mijn irritatie en ik word weer op mijn plek gezet. Volkomen terecht!

Vanmiddag was lastig; Martijn zag een vriendje buiten en hij wilde naar hem toe. Zelfs de regen wilde Martijn hiervoor trotseren. Naar buiten dus.
Zijn vriendje was met een aantal andere kinderen in een speeltuintje en Martijn was zó blij toen hij ze zag. Lekker samen gespeeld, maar op een bepaald moment besloten de kinderen te gaan fietsen. Martijn wilde ook mee….en dat kan dus niet. Ik voelde en zag de teleurstelling bij Martijn en hij probeerde de jongens nog over te halen om te voetballen. Dat wilde ze wel, maar eerst fietsen. ” Misschien komen wij je straks wel ophalen Martijn” en weg waren ze….
Dan zie ik Martijn en dan doet het ook mij pijn dat hij niet zomaar mee kan met de jongens terwijl hij daar juist nu, in deze tijd, zo’n behoefte aan heeft.
Hij ziet nu alleen zijn vader, moeder en zus. Best oké, maar na al die weken mist hij andere kinderen.
Martijn was verdrietig en ik heb hem maar even gelaten; het is goed dat hij dit uit.
Maar zeer doet het….

Na een tijdje kwam hij naar mij toe, gaf mij een knuffel en zei: “ik ben blij.” Op dat moment kwamen mijn tranen…