Het leek nog maar zo kort geleden dat Martijn voor het eerst naar school ging en toch was het vorig schooljaar al zover; zijn laatste jaar basisonderwijs….

Op zoek dus naar een VSO school; wij wisten al wat wij niet wilden voor Martijn en zo bleven er maar weinig scholen over, 2 om precies te zijn.
Veel leerlingen van zijn school stroomden door naar het VSO in hetzelfde dorp. Martijn kende deze school, een aantal leerlingen en een paar leerkrachten. Wij bezochten de open dag, kregen een rondleiding en het leek ons een leuke school. Tegelijkertijd was er een gevoel dat er iets niet helemaal klopte.
Op naar school nummer 2. Voordeel van deze school was dat het een stuk dichterbij was; ik breng en haal Martijn zelf. Nadeel {dachten wij} zou zijn dat Martijn hier helemaal niemand kende. Maar deze school klopte wél voor ons, voor Martijn! Niets ten nadele van school nummer 1, maar school 2 is de juiste voor Martijn, dit past bij hem. Vandaar het gevoel dat er iets niet klopte, het was niet de juiste keuze voor Martijn.

Ik vond het maar lastig; mijn jochie naar het VSO, een school waar hij niemand kende, waar hij alleen naar binnen zou gaan… Mijn jochie weg van zijn vertrouwde school, zijn klas, zijn juffen en meesters, zijn medeleerlingen… Was hij wel toe aan een volgende stap? Natuurlijk was hij dat, nieuwe uitdagingen zijn goed én nodig voor hem. Of was het wellicht mijn eigen stuk? Terug geworpen in de tijd, hoe spannend het voor mij was om een volgende stap te zetten, hoe eng ik het vond om “alleen” naar een nieuwe school te gaan….bang voor het onbekende.
Wat zag ik een beren op de weg… heel veel beren. En het waren míjn beren.

Het laatste basisschooljaar verliep heel anders dan gepland door Corona; wekenlang niet naar school, geen schoolkamp, geen afscheidsavond. Ondanks dat was het een goed jaar en heeft school er een leuke laatste dag van gemaakt. Martijn vond het allemaal prima, het gaat zoals het gaat. Wij hebben het er regelmatig met hem over gehad dat hij naar een andere school zou gaan na de grote vakantie en hij kon ons ook vertellen waar hij dan naartoe zou gaan, maar in hoeverre hij het echt begreep, wij hadden geen idee.
En ik zag maar beren, nog steeds veel beren.

Net voor de vakantie mocht Martijn komen kennismaken met zijn nieuwe leerkrachten en klasgenoten. Martijn vond het leuk en wilde eigenlijk nog niet mee naar huis. Het voelde goed, voor hem én voor ons.
Dat waren een paar beren minder.

Eind augustus brak de eerste schooldag aan, wij mochten even mee Martijn naar de klas brengen en de officiële opening van het nieuwe schooljaar meemaken. Martijn was ontspannen en enthousiast! Toen wij weggingen vroeg hij wel of hij ook mee mocht, maar toen dat niet de bedoeling bleek vond hij het best.
En weer verdwenen er beren, best veel beren eigenlijk.

Martijn ging de daarop volgende weken met plezier naar school, hij had het nog veel over zijn oude school, vroeg naar zijn “oude juffen en meesters”, maar als ik hem vertelde dat zij niet op zijn school , maar op de andere werkten was het goed. Martijn praat volop in de klas, doet goed mee en komt blij uit school. Dat laatste is voor mij een heel belangrijke graadmeter; hij heeft het echt naar zijn zin!
Dag beren!!

NOTE TO SELF: Ga uit je hoofd; het zijn maar gedachten. Vanuit gevoel weet je wat goed voor Martijn is en mocht je daaraan toch twijfelen, wat beslist niet slim is, kijk en luister naar hem, hij weet het je haarfijn te vertellen. Verbaal en/of non verbaal.