Na maanden van gesprekken voeren, dossier uitspitten, vragen stellen aan Parc Spelderholt, de organisatie waar het grensoverschrijdend gedrag/seksueel misbruik heeft plaatsgevonden, mailen en bellen met de IGJ {Inspectie Gezondheid Jeugd}, heeft de IGJ Parc Spelderholt opdracht gegeven om door een onafhankelijk buro een onderzoek te laten verrichten.

Half maart werden wij uitgenodigd door de directie van Spelderholt om de uitkomst van het onderzoek te bespreken.

De uitkomst van het onderzoek: Parc Spelderholt was niet de juiste setting voor Martijn!!
Maar…..dát was toch niet de insteek van het onderzoek?
Het onderzoek zou moeten gaan over:
WAT is er gebeurd?
HOE heeft dit kunnen gebeuren?
WIE is hier verantwoordelijk voor?

Excuses werden er wél gemaakt, excuses voor het niet transparant zijn. En die excuses zijn volkomen terecht; antwoorden op de door mij gestelde vragen klopten niet. Vragen over het dossier van Martijn, over de gang van zaken, over de voortgang, over reactie van de inspectie etc.
Ik heb hierover een klacht ingediend bij het onafhankelijke klachtenburo van Spelderholt; tot mijn verbazing kwam de directie van Spelderholt met het voorstel om ditzelfde buro in te zetten voor bemiddeling… Bemiddeling?? Waarvoor, waarover, tussen wie en waarom bemiddeling? De door mij ingediende klacht bleek verkeerd te zijn ontvangen en is, volgens zeggen, een week blijven hangen bij de hotelmanager. Bijzonder dat dit kan gebeuren… Ondertussen bleef ik in contact met de inspectie en dat heeft er toe geleid dat de IGJ Spelderholt opdracht heeft gegeven tot het instellen van een onderzoek.
We weten inmiddels allemaal hoe het werkt; als je zelf niets doet, niet mondig bent, gebeurt er helemaal niets.

En mondige mensen zijn lastig; stellen teveel vragen, zijn alert en laten zich niet zomaar afschepen.
Lastig, heel lastig voor bedrijven, organisaties die het liefst zaken in de doofpot stoppen.
Zo ook Parc Spelderholt.

Na het gesprek over de uitkomst van het onderzoek kregen wij hiervan een verslag en de inhoud riep wederom vragen op. Daarnaast stond er in dat wij zouden hebben afgesproken het “onder ons” te zullen houden.
Dát klopt beslist niet, ik laat mij het zwijgen niet opleggen, nooit, en zeker niet in dezen!
Een mail terug gestuurd met het verzoek eea te bespreken. Bijna enthousiast kwam het antwoord dat dat geregeld ging worden. Door deze “enthousiaste” mail heen voelde ik de beweegredenen voor dit gevoel van de directie; zij zou immers een paar dagen later met pensioen gaan en zij wist dat zij het gesprek niet meer zou gaan voeren.
Inhoudelijk heeft zij de mail overgelaten aan haar opvolger en een gesprek kon voor haar pensioen niet meer ingepland worden. Vanuit Spelderholt is hier ook beslist geen moeite voor gedaan. Maar oh, wat was zij enorm betrokken bij Martijn, en oh, wat vond zij het vreselijk voor hem…
Plichtmatige, loze woorden die in de directiekamer bleven steken.

Weken later volgde het gesprek met de nieuwe directeur. Wij hadden vragen over het onderzoek, de manier van onderzoek, van vragen stellen. Immers; niemand zal zijn hand opsteken en zeggen: “ik was het.”
De directie vroeg of wij op de hoogte waren wat voor onderzoek er had plaatsgevonden. Nee, dat wisten wij niet, dat was nooit genoemd… Dus, terwijl er excuses waren voor niet transparant zijn, was het niet transparant zijn gewoon door gegaan!
Kennelijk was het lastig voor de directie te moeten zeggen om welk onderzoek het ging want het ongemak van haar kant was zicht- en voelbaar; kuchjes, rode konen.
Het ging om een Prisma onderzoek en zij noemde veelal beleidsmatige zaken waar wij niets mee konden.

Eenmaal thuis, na een zeer onbevredigend gesprek, gegoogled op Prisma onderzoek:

“Calamiteiten en incidenten in de gezondheidszorg waarbij patiënten gezondheidsschade oplopen, kunnen zowel ingrijpend zijn voor de patiënt of cliënt, als voor het betrokken behandelend en verplegend personeel. Tegelijk is elk incident of calamiteit een goede bron van informatie om lering uit te trekken. De bereidheid om te veranderen, is immers hoger als er een ernstige aanleiding voor is. De ernst van de aanleiding helpt om de weerstand tegen veranderen (verbeteren) te slechten.

Met de PRISMA methode bereik je het leereffect zo effectief mogelijk. PRISMA haalt de emotie en schuld uit het incident en richt de aandacht op het vinden van onderliggende oorzaken. De methode brengt technische, menselijke en organisatorische oorzaken in kaart. Het gaat dus niet om individueel falen, maar het vinden van gebreken in de hulpmiddelen, werkwijze en de organisatie.”

Wat voelen wij ons enorm belazerd, een ander woord om de lading te dekken weet ik niet. Belazerd, ronduit belazerd! Het gaat helemaal niet over wat Martijn is aangedaan, als het er al ooit over is gegaan.
Het gaat om de organisatie; hoe zij bepaalde zaken kunnen verbeteren.
Dáár ging het onderzoek over, dát was de opdracht van de IGJ. Vandaar dat Spelderholt niet heeft verteld om welk onderzoek het ging en hebben zij ons in de waan gelaten dat het wel over onze zoon ging en wat hem is aangedaan door een medewerker.

De inspectie is akkoord met de uitkomst van het onderzoek; logisch, er staan verbeterpunten in. Opdracht volbracht. Chapeau.

De inspectie schrijft:

“Bespreek uw klacht verder.
Nu wij het onderzoek hebben afgerond, kunt u er behoefte aan hebben om met
Academie Spelderholt B.V. opnieuw in gesprek te gaan over het rapport. U moet
hiervoor de gelegenheid krijgen indien u ontevreden bent over de dienstverlening.
Dat staat in de klachtenregeling.”

Spelderholt wil inhoudelijk niets over het onderzoek delen ivm privacy van medewerkers…
Ik kan best manieren bedenken om namen van medewerkers onzichtbaar te maken, maar kennelijk lukt dit Spelderholt niet.

Elk bedrijf, iedere organisatie loopt het risico dat er medewerkers zijn die tot gruwelijke dingen in staat zijn en deze uitvoeren ook. Dit risico kun je nooit volledig uitsluiten, dat heb je niet in de hand.
Wat je als bedrijf, organisatie wél in de hand hebt, is de manier waarop je ermee omgaat wanneer er sprake is van grensoverschrijdend gedrag/ seksueel misbruik.
Hier heeft Parc Spelderholt gefaald. Er loopt nog steeds een medewerker rond die Martijn iets gruwelijks heeft aangedaan, die ervoor gezorgd heeft dat dit kind zijn gevoel voor veiligheid volledig is kwijtgeraakt, dat hij rondloopt met heel veel emotie; woede, verdriet en, tot nu toe, nog steeds niets mag zeggen: “Ssstttt, stil Martijn, mondje dicht.”

Wij wachten tot Martijn wel iets gaat zeggen of gaat laten zien wat er gebeurd is, wat hem is aangedaan.
Pas dan kunnen wij officieel aangifte doen en reken maar dat wij dat zullen doen!
Wij hoeven niet te rekenen op een geweten dat gaat spreken bij de dader; iemand die in staat is dit een kind aan te doen is absoluut gewetenloos.

Lichtpuntje is wel dat de hele organisatie Parc Spelderholt op scherp is gezet en hierdoor hopen wij dat er geen andere slachtoffers zullen zijn en komen.

AW.