Toen Martijn klein was leek de wereld zoveel veiliger voor hem, maar ook voor mij; Martijn dicht bij ons, veilig, beschermd en in een wereld die te overzien leek.
Wij moesten hem ook wel dichtbij houden want uitkijken bij het oversteken, in de buurt van je ouders blijven omdat je ouders je anders kwijt zijn en jij hen, waren onbegrepen begrippen.

Terugkijkend op die tijd leek het allemaal zo eenvoudig; een veilige wereld voor Martijn, voor ons. Wonend in een land waar democratie hoog in het vaandel stond, waar meningen mochten worden geuit en werden gehoord, waar iedereen mee mocht doen.

Totdat…Corona kwam.
Plots?
Of misschien toch niet?
Vrees met grote vreze was de boodschap. Bange mensen worden volgers.
De “anderen”, mensen met een andere mening dan de overheid mochten zich niet meer uitspreken, werden niet meer gehoord, werden de “wappies” genoemd, werden een soort uitschot.
{“Wappies” blijken nu “Snappies” te zijn, maar dit terzijde.}
Vaccinaties kwamen; dat zou beschermen en ach, doe je het niet voor jezelf, dan wel voor de ander.
Niet vaccineren?
Dan geen QR code waarmee je uit mocht gaan, naar cafés, restaurants, sportscholen etc.
En ineens was je dan een ongevaccineerde wappie.

Ineens was er geen sprake meer van democratie, mochten meningen anders dan het overheidsnarratief niet meer verkondigd worden, mocht niet iedereen meer meedoen.
Waar mensen bang zijn voor de mening en reacties van anderen wanneer zij niet gevaccineerd zijn en er andere meningen op na houden.
En dát in Nederland, ons, mijn, ooit veilige democratische Nederland.

Voor er transformatie plaats kan vinden moet er eerst chaos zijn en chaos is er!
De beerput van leugens gaan open, kleden worden opgetild om te kijken wat daar allemaal ligt, er komen steeds meer lijken uit de kast, hoewel de overheid er alles aan doet om deze kasten vergrendeld te houden.
2024 is mondiaal numerologisch een 8; 2+2+4. Een kracht – macht jaar.
Ik houd het op de 8 van kracht.
Wanneer wij, om te beginnen individueel, in onze kracht gaan staan en zo het collectief vormen, heeft macht geen schijn van kans.

Door heel dicht bij mijzelf te blijven en te vertrouwen op wat ik voel, op mijn innerlijk weten, kan ik in mijn kracht blijven staan.
En als ik al dreig te vallen is daar mijn zoon, mijn 16 jarige eigen- wijze puber zoon die mij, vanuit zijn Zijn, met één blik, gebaar of woord weer volledig overeind kan zetten, terug in mijn kracht.
Kracht die nodig is om Martijn te begeleiden naar zelfstandigheid, naar zijn kracht om de veilige wereld van thuis uit te stappen en te gaan ervaren hoe het is in de grote buitenwereld en hoe hij zich daarin kan handhaven. Vertrouwen te blijven hebben in het, voor mij zeker weten, dat er, wanneer nodig, altijd hulp is voor Martijn.
Want waar vroeger “later” heel ver leek, is “later” nu heel dichtbij.
“Later” gaat Martijn zelf buitenspelen, voetballen, fietsen, zwemmen, logeerweekenden en vakantieweken elders hebben.

“Later” blijkt ineens NU te zijn in een wereld die net zo min veilig, dan wel anders is, dan vroeger toen Martijn klein was en hij nu zelf de wereld wil gaan ontdekken. En ik mag, meer op afstand, blijven voelen wat goed voor hem is, wat hij aankan, mag ik hem lezen, mag ik vertalen wat hij niet zeggen kan. Mag ik hem anders vasthouden, niet loslaten, maar anders vasthouden.
Kwetsbaar blijft hij, dit mooie mensenkind, kwetsbaar in een harde wereld.
En juist dit kind kan de wereld iets geven wat het zo hard nodig heeft;
LIEFDE en KRACHT.

Later is NU.