Syndroom…Maar waar blijft de mens?
Er is veel te doen rondom het Downsyndroom en juist dáár gaat het mis wat mij betreft;
het gaat namelijk alleen maar over een syndroom, alsof de mens met Downsyndroom er niet toe doet.
Het bijna standaard worden van prenataal testen, de NIP-test.
Er zijn mensen die beweren dat: mensen met Downsyndroom ondraaglijk lijden en geen volwaardig, zinvol leven zouden kunnen hebben…
Mijn vragen aan diegenen die dit beweren zijn:
wat houdt ondraaglijk lijden in en wie bepaalt wat voor een ander draaglijk of ondraaglijk is?
Wat is een volwaardig, zinvol leven? Mijn definitie van een zinvol en volwaardig leven zal anders zijn dan dezelfde definitie van bijvoorbeeld mijn buurman, om maar even een voorbeeld te noemen.
Een vraag die ik tegen kwam in de media was: “Zou het erg zijn als er geen kinderen met Downsyndroom worden geboren en zijn zij waardevol voor de samenleving?”
Beide vragen beantwoord ik met een volmondig “JA”!
Wat een vragen!
Ieder mens is waardevol. Wanneer het niet de bedoeling zou zijn dat wij hier op aarde zijn, zouden wij niet geboren zijn.
Onze ziel heeft gekozen voor dit leven; hoe dit leven er ook uitziet en in welk lichaam onze ziel ook huist.
Al het ware Weten komt vanuit de ziel en staat los van intelligentie.
Van mensen die prachtige eigenschappen bezitten zoals: eerlijk- en oprechtheid, geen oordeel vellen over een ander, de harmonie bewaken en een zogenaamd hart van goud hebben, wordt weleens gezegd: “je bent een engel”, een prachtmens dus.
Maar…mensen met het Downsyndroom, zij die al deze prachtige eigenschappen veelal bezitten, worden de “verstandelijk beperkten” of, erger nog, “geestelijk gehandicapten” genoemd…
Volgens mij heeft het vooral met onwetendheid en angst te maken; angst voor het andere uiterlijk, angst voor het “anders doen”, angst voor het onbekende en vooral angst om te leven vanuit Zijn, vanuit authenticiteit.
Wanneer mensen weer durven te gaan leven vanuit hun Zijn, zullen zij ‘alle engelen’ her-en erkennen in hun Eigen Zijn en Eigen-Wijsheid.